De Beiaard brengt het nieuws en dat valt niet altijd in goeie aarde. Wanneer verkozenen hun mandaat niet opnemen,… dan bericht de krant daarover, vraagt desnoods aan zijn lezers wat zij daar van vinden. Er wordt ‘koude rauwe berekening’ verweten,… en meer.
Aanhangers van de betrokkene schrijven: ‘De Beiaard toont het ware gelaat’
Juist,… dat doet de Beiaard. Wars van politieke beleving wordt bericht en wordt duiding gegeven. En laat de lezer daar gerust inclusief deel van uitmaken. Leden en verkozenen van de partij van de toekomstige burgemeester voor de laatste drie jaren van de legislatuur maken zich dan boos. Het is fijn wanneer vooraanstaande politici en machtsmensen hun meest dynamische medestanders een hart onder de riem steken. Ook dat siert, maar er zijn grenzen. Een gemeenteraadslid (naam gekend) verwijt dat bij andere partijen — ze worden ‘vrienden van de krant’ genoemd – geen kritische berichtgeving volgt. Er wordt De Beiaard stemmingmakerij verweten. En een politieke kleur te hebben.
Gebruik maken van de vrijheid van spreken of proberen om pers de mond snoeren?
Het heeft niet lang geduurd of zelfs de populairste politici blijken ook maar mensen te zijn. Ondertussen moet dat joenk van een journalist zijn pen in toom houden. Wat denkt die wel? Hoe durft die bij het afscheid van een gewaardeerd medestander een poll lanceren die negatieve reacties uitlokt terwijl die mens zich al decennia inzet?
Alle respect maar daar heeft het niets mee te maken.
Toegegeven, het waren ongetwijfeld vermoeiende onderhandelingen en de buit moest evenredig verdeeld worden terwijl de stemmenwinst dat niet was.
Waar het om gaat: wanneer een zeer populaire mandataris rechtstreeks wordt verkozen, ongeacht zijn leeftijd, zonder dat die tijdens de campagne duidelijk maakt dat hij sowieso geen mandaat zal opnemen en na het verdelen van de buit ‘njèt’ zegt wegens redenen waarvoor zelfs begrip kan worden opgebracht,… dan is dat lokaal relevant nieuws.
Oude stijl dorpspolitiek of een moderne trend?
Wat is de reden om een journalist onder druk te zetten? Het betrof aanvankelijk lokaal nieuws, niet eens regionaal. Iets dat de Zottegemnaar aanbelangt en niet eens de regionale pers haalt.
Er zijn taalkundige alternatieven om in beleefde bewoordingen iemand de mond te snoeren wanneer rationele argumenten ontbreken. Emotie en vermeend onrecht zijn dan de bouwstenen van het verval. De journalist doet de betrokkene onrecht aan en voelt zich onder druk gezet. Natuurlijk blijft de mens achter de politicus ook belangrijk,… en misschien was er geen absolute noodzaak om lezers in een poll* te vragen wat ze er van dachten. Maar een politicus die eerst stemmen ronselt en er pas na de coalitievorming afstand van neemt,… het is een topic dat overal in het land de emoties beroert. Een bevraging is dan relevant.
(*‘Vind je dat de stemmen voor verkozenen die weigeren hun ambt op te nemen teniet gedaan moeten worden?’)
Druk zetten op journalisten werkt, dat is gebleken, want om de lieve vrede werd de poll vroegtijdig verwijderd. Ook dat had nooit mogen gebeuren. Het zal niet meer gebeuren. Wanneer pers de mond wordt gesnoerd, is een grens overschreden. Wanneer journalisten worden geïntimideerd, dan is het geen lokale berichtgeving meer. Het is dan algemeen relevant nieuws!
Quo vadis, de vrije regionale pers?
Vrije pers bestaat bij de gratie van medewerkers die wars van hun politieke en maatschappelijke overtuiging zo ruim mogelijk duiding brengen en feiten delen. Laat het duidelijk zijn dat de medewerkers van De Beiaard écht van alle politieke gezindten zijn, links, nog linkser, centrumdenkend, groen, geel, blauw liberaal tot neoliberaal, ongelovig of gelovig, Vlaamsgezind, nationalist, belgicist en/of Europa gezind, al dan niet ecologisch, economisch, stadsduif of nazaten van boeren,… en dat we over al het relevante nieuws, zwaarwichtig of heerlijk luchtig, zullen blijven schrijven, duiden en lezers bevragen.
De redactie van De Beiaard.