Markske en Markie

Markie in tijden van crisis – radeloosheid en heel veel twijfel.

Een ironische blik op heden en verleden door de auteur van 't Spelleke van Lierde.

We worden er armer op, zegt men. Ik ben niet akkoord. Het is inderdaad zo dat mijn beleggingshorizon sinds 3 maanden hele diepe kraters vertoont. Maar deze diepe putten zijn alweer gevuld door de bergen geld die ik -willens nillens- uitgespaard heb door het derven van restaurantbezoek, eetfestijnen, tooghangen, concerten, feestjes met cadeaus, theater en reken er nog minstens 5 volle benzinetanks bij.

Geld is het enige waar we ons g één zorgen dienen over te maken. Als we er te weinig van hebben kunnen we het niet opsouperen. Als we er te veel hebben mogen we het niet opsouperen of hebben we eenvoudigweg de tijd niet voor. Maar goed, stel dat er dan toch te weinig geld is in om de maatschappij en ons leventje draaiende te houden…

Maak dan geld bij, godverdegodver. Geld maken voor dummy’s: ik leg het even voor u uit. Je hebt papier nodig. Papier wordt gemaakt van hout. Daar heb je bomen voor nodig. Maak er pulp van door houtschilfers te vermengen met water. Maak de pulp dunner en droger door te persen. Herhaal dit proced é tot je droog papier krijgt op een rol. Steek het in een drukpers met een mal. Voeg de gewenste kleuren inkt in de inktcartridge. Duw op één knopje en de vellen met poen komen er zó uit. Nog even automatisch versnijden en de coupures van 100 stuks komen er in plakjes uit, lekker vers geurend. Wèl nieuwe boompjes aanplanten natuurlijk.

Ja ok é, zeg je. Maar wat doe je dan met de staatsschuld? Tot voor een paar maanden stonden de kranten bol met alarmerende berichten over een paar miljard staatsschuld. Nu met alarmerende berichten over C en niemand die nog maalt over tien miljard m éér. Als we maar gezond zijn, nietwaar. Ik stel dan ook voor dat alle landen elkaars staatsschuld kwijtschelden en doen alsof onze neus bloedt. ‘Hoeveel staatsschuld hadden wij nu ook alweer? Oei, dat stond op onze computer en die is gecrasht in coronatijd. En door al die heisa hebben we vergeten om een back-up te maken. Sorry hoor, zouden we mogen opnieuw beginnen?’

De economie groeit niet meer. Et alors? Als ervaringsdeskundige ben ik wàt blij dat ik stopte met groeien op mijn zestiende. Stel dat ik bleef doorgroeien aan hetzelfde tempo, dan was ik nu een lange stengel van 7 meter. En allang geknakt. Stilstaan is achteruitgaan? Vergeet het. Mijn 1,96 meter van toen is 44 jaar later nog steeds 1,96 meter.

De werkloosheid swingt de pan uit. Helemaal juist deze keer. Daarvoor hebben we de sociale zekerheid. Het verguisde zwarte schaap van voor kort is plots gepromoveerd tot het Lam Gods.
Voordien hadden we een paar honderdduizend werklozen waar wij ons verder g één zorgen dienden over te maken, aangezien hun bijkomende lucratieve bezigheden in bedwelmende middelen en illegaal rookgerief.
Inmiddels is de groep werklozen aangezwollen tot v éle honderdduizenden. Evenwel niet panikeren. Aangezien het voor een groot deel ‘bullshit-jobs’ betreft. Controleren, reviseren, auditeren, rapporteren. Met andere woorden: epibreren. Het lijkt wel een liedje van Samson en Gert. Controles gebeuren nog enkel op naleving van coronamaatregelen. Revisie en audits zitten in de koelkast tot na C. Mistery shoppers zijn hamsteraars geworden. En rapportering wordt enkel gedaan over het aantal coronabesmettingen en coronadoden. De vergadercultuur ligt aan de conference call, nog niet aan het infuus.
Blijf rustig werken van thuis uit. Je rekening wordt gespekt. En zit je verlegen om werk, plant boontjes en knolselder, zaai sla en radijsjes, het is er de tijd van het jaar voor.

Blijft over: werkloosheid en nakende faillissementen in de sectoren toerisme, sport, horeca en cultuur. En hier bloedt mijn hart. Laat dit nu juist de sectoren zijn die kleur en zin geven aan ons miezerig bestaan. Ik heb te doen met de mensen die er hun brood verdienen en ik heb te doen met de anderen, wij dus, die er niet kunnen van genieten.

Ik begrijp de krampachtigheid en het verlangen om uitgestelde evenementen in het najaar te plannen. Maar ik voel radeloosheid en heel veel twijfel.

LEES OOK:

https://www.nuus.be/2020/03/29/markske-in-tijden-van-crisis-hangjongeren/

https://www.nuus.be/2020/05/09/markske-in-tijden-van-crisis-kinderen-en-kleinkinderen/

https://www.nuus.be/2020/05/14/markie-in-tijden-van-crisis-cafes-ik-heb-daar-nog-van-gehoord/