Geraardsbergen. Gemeenteraadslid Patrick De Bodt (sp.a) vindt dat het stedelijk beleid rond eenzaamheid niets inhoudt. ‘Het is een lege doos’, zegt hij. De Bodt baseert zich op het meerjarenplan van de Open Vld&CD&V-meerderheid. ‘Er wordt jaarlijks slechts 3000 euro uitgetrokken om de eenzaamheid te bestrijden’, aldus De Bodt, ‘de stad geeft zelfs meer geld uit aan bijen!’. Volgens De Bodt gebruikt de bevoegde schepen de bijzonder omvangrijke problematiek van eenzaamheid, louter om zelf in de belangstelling te komen.
De Bodt steekt van wal met het belang van de bijen te benadrukken. ‘Een Duitse studie wees onlangs nog uit dat op 30 jaar tijd driekwart van de insectenpopulatie is verdwenen’, zegt hij, ‘als we dit niet stoppen, delven we ons eigen graf.’ Insecten, en dan vooral bijen, zijn erg belangrijk voor het ecosysteem en het is dus goed dat de stad in haar meerjarenplan daar aandacht aan besteedt.
Veel eenzaamheid
‘Het viel me op dat de voorziene bedragen voor het vriendelijk beleid voor bijen hoger liggen dan die voor de bestrijding van eenzaamheid’, zegt De Bodt. In een stad als Geraardsbergen — die sterke vergrijzing kent — is de eenzaamheid een erg groot probleem. ‘Ik woon in het centrum van Geraardsbergen en ik heb veel contact met senioren’, aldus De Bodt, ‘ik kan je garanderen dat er in onze stad heel veel eenzame zieltjes zijn’. Wetenschappelijk onderzoek wijst uit dat de levensverwachting van eenzame mensen even laag is als die van rokers. ‘Aan eenzaamheid ga je letterlijk en figuurlijk kapot’, stelt De Bodt.
Aandacht zoeken
De beperkte middelen die de stad voorziet om deze erg grote problematiek aan te pakken is des te merkwaardiger als je bedenkt dat de stad met veel bombarie een schepen voor eenzaamheid heeft aangekondigd. ‘Dat stond in alle gazetten en alle boekskes’, aldus De Bodt, ‘eind vorig jaar was de bevoegde schepen nog te horen op Radio 1.’
De Bodt kan zich niet van de indruk ontdoen dat men deze bevoegdheid louter heeft uitgevonden om in de belangstelling te komen. ‘Er worden geen structurele maatregelen genomen om eenzaamheid te bestrijden en de voorziene budgetten zijn belachelijk laag’, vindt De Bodt, ‘ik kan niet anders dan vaststellen dat de bevoegde schepen zichzelf in de spotlight heeft gehesen op de kap van eenzame mensen.’ Voor hem is dit cynisme ten top!
Handjes schudden
Het beleid uitdenken m.b.t. een schepen van eenzaamheid is sowieso een bijzonder complex gegeven. ‘Eenzaamheid is een symptoom’, zegt De Bodt, ‘het is een gevolg van dieperliggende oorzaken’. Deze oorzaken kunnen volgens het raadslid alleen verholpen worden door structurele maatregelen op het vlak van huisvesting, seniorenvoorzieningen, mobiliteit en een doordacht demografisch beleid dat de sociale mix van onze stad verbetert. ‘Een paar koffietafels organiseren waar de heren en dames schepenen handjes kunnen gaan schudden is bijlange niet genoeg!’, stelt de Bodt.
Een schepen van eenzaamheid kan nochtans wel degelijk een meerwaarde zijn, volgens De Bodt. ‘Maar dan moet deze schepen in zowat alle andere schepen hun bevoegdheden zeggenschap hebben’, zegt hij, ‘want eenzaamheid bestrijden kan enkel door middel van een beleid dat alle andere domeinen doorkruist’. De vooropgestelde maatregelen van de beleidsploeg in het meerjarenplan komen zelfs niet in de buurt, vindt De Bodt. ‘En het voorziene budget is een absolute aanfluiting!’, stelt hij nog.